Lopen door water waar je niets kunt zien

Eigen inmaak in het winkeltje van Leskovic

Vanuit de Osum Canyon moeten we toch helemaal terug naar Berat. Geen onbekende wegen meer voor ons, waar we niet kunnen omkeren.

We rijden door naar een wijn-goed. We kunnen er overnachten, Albanese wijn proeven en lekker eten, is ons verteld. Het is richting kust via een goede weg met veel wijngaarden tegen de helling. Op het terras van het restaurant hebben we een prachtig uitzicht en er staat een heerlijk windje, prima. Het eten is goed, we proeven 6 soorten wijn, lekker, maar niet goedkoop! Ik merk dat ik het niet meer gewend ben veel wijn te drinken;  's avonds val ik bijna in slaap. Het spelletje Quirkel met Nils verlies ik dan ook dik!

Dit was voor mij de laatste wijnproeverij; het is wel leuk en lekker, maar niet in lijn met het “weinig-alcohol” principe wat we tegenwoordig hanteren.  De nacht Is zwoel en warm zo dicht bij de kust, we slapen slecht; 's ochtends zijn alle ramen beslagen. We gaan met plezier terug de bergen in.

Het Skenduli huis in Gjirokastra

Heren-kamer

Vrouwen-kamer

Het stadje Gjirokastra staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. Het heeft vast geholpen dat de vorige dictator, Enver Hoxa, er is geboren. We vinden ook hier een camping met een schaduwnet, heerlijk. Met de fiets gaan we het stadje in, steil tegen de berg gebouwd onder een imposant kasteel. Vroeger was het centrum verlaten, nu bruist het van het leven vanwege de toeristen. Het stadje heeft smalle, steile straten met deels mooi gerestaureerde huizen, deels nog heel vervallen. Voor mij is het hoogtepunt het Skenduli-huis. Dit is 300 jaar geleden gebouwd door een grote familie. Rond 1945 is het onteigend door de communisten. Nu is het opengesteld als museum met de inrichting van het begin van de vorige eeuw.

We krijgen goede uitleg: op de benedenverdieping waren de opslagkamers; op de eerste verdieping werd in de winter gewoond; daar was het warmer. Op de tweede verdieping werd in de zomer gewoond. Er is een grote open ruimte waar het heerlijk door waait. Daar dronk de hele familie koffie. Er zijn aparte woonkamers voor de vrouwen en de mannen. De speciale trouwkamer is het prachtigste ingericht met banken langs de muur, een mooi beschilderde haard en een schitterend plafond. Het huis heeft een grote inpandige watertank van duizenden liters. De regen die in de winter ruim wordt opgevangen via het dak en opgeslagen voor gebruik in de zomer. Het houdt ook de kelder koel. Wat een doordacht ontwerp. 

Donderdag 7 juli rijden we naar de Canyon van Lengarica. We vinden een mooi plekje langs de rivier waar we lekker blijven staan. Nu in de zomer staat het water laag, volgens ons boekje kun je een paar kilometer door de canyon lopen.

Ons plekje bij de rivier

Begin van de canyon bij Lengarica

De oude caravaanbrug bij de Canyon 

Maar dan moet je wel DOOR het riviertje. We trekken zwempakken en stevige schoenen aan, laten de telefoon thuis en gaan op avontuur. Het water is grijs en ondoorzichtig vanwege de modder, als er geen stapstenen boven water liggen kun je niet zien waar je moet lopen. Na ongeveer 500 m lijkt de canyon te eindigen. Iedereen draait om. Wij dus ook, tot ik zie dat er misschien toch een doorgang is. We gaan terug en ja, de canyon gaat middels een scherpe bocht verder. De canyon wordt steeds nauwer, we moeten steeds meer door het water lopen. Het uitzicht op de hoge steile wanden vlak naast ons is indrukwekkend. Het water wordt dieper en dieper. We trekken de T-shirts uit en laten zelfs de rugzak achter. Spannend. Nils verliest bijna zijn evenwicht en het lopen wordt steeds moeilijker. Na anderhalf uur keren we om. Uitgeput komen we terug bij Zwerver, wat een belevenis!

Het dal van de Vjosa

Vrijdag rijden we verder door het dal van de Vjosa, een van de weinige rivieren waar nog geen stuwmeren voor elektriciteit zijn aangelegd. Het is een prachtige rit; eerst beneden langs, dan hoog langs de bergwand met schitterende uitzichten. We komen steeds hoger, er ligt zelfs nog wat sneeuw.

Het begint zowaar te regenen als we in het dorpje Leskovik aankomen. Met de paraplu doen we wat boodschappen. De winkelmevrouw is zo enthousiast dat we veel meer kopen dan geplanned. “Haar eigen kaas” kunnen we toch niet laten liggen! En dat zonder woorden, want ze spreekt alleen Albanees. Iedereen blij. Het jonge meisje bij de bakker spreekt dan wel weer goed Engels. We voelen ons bekeken, hier komen vast niet zoveel toeristen boodschappen doen met zo’n grote camper.

Winkeltje in Leskovik

Na de regen rijden we verder over een slechte weg, door bossen en weides naar een mooie camping verder in het dal. Het is koud. We gaan eten in lange broek en trui!

Schapen langs de slechte weg

Onze route van vandaag!