Op avontuur in Ankara

Ankara vanaf het AtaTurk memorial

Daar staan we dan op die mooie camperplaats in Ankara. Maar het is wel ver van het centrum, 15 km. Hoe komen we daar? We praten met de buren. “Nee, met de fiets is geen goed idee, er zijn vanuit hier alleen snelwegen naar de stad. Je kunt een taxi bestellen en die blijft dan de hele dag bij je voor 600 TL, 35 euro”. We hebben ervaring in Istanbul, als buitenlander betaal je voor taxi's de hoofdprijs. Kunnen we ook hier niet met de bus? Nils gaat met de fiets op zoek naar de bushalte om te kijken of we ook hier net als in Istanbul, een buskaart kunnen kopen. Hij vindt de bushalte, maar geen automaat voor een buskaart. Onze aardige buurman heeft een oplossing. We mogen zijn buskaart lenen. Samen zetten we er wat extra tegoed op, want in het Turks gaat ons dat zelf niet lukken. Dapper gaan we donderdagochtend op stap naar de bushalte. Een beetje vroeg, want de bus gaat hier maar één keer per uur. We staan al 10 minuten in de warme zon te wachten en hebben nog 5 minuten te gaan. Wat als de bus nou niet komt? Er komt wel een klein bestelbusje, helemaal paars! Volgens het bordje voorop gaat hij naar het centrum van Ankara. We stappen in. Het blijkt net te werken als in het Caribisch gebied: Je betaalt 7 TL, 1,5 Euro, dan mag uitstappen waar je wilt. Het is wel vol, eerst we moeten staan maar uiteindelijk vinden we toch een zitplaats. Google vertelt ons waar we zijn. Zo komen we in het centrum van Ankara. Nog even lopen en dan staan we voor het Oudheidkundige Museum. Het museum is gehuisvest in een prachtig gerestaureerde markthal. Ataturk had dit al bedacht rond 1930. De restauratie heeft ruim 30 jaar geduurd. De collectie is ook fantastisch.

Rituele vazen uiit Hatusa

De stier-god van de Hettieten

Spijkerschrift tablet 

Alle oude culturen in Turkije, en dat zijn er veel, worden getoond. Van 10.000 voor Christus tot en met de Romeinse tijd. Wat een prachtige vondsten, mooi ten toon gesteld en duidelijk uitgelegd. We brengen er de hele ochtend door. Ik kijk ook speciaal naar de afdeling over de Hettieten. Daar gaan we later deze week naartoe. We eten een hapje en vinden een taxi om naar het mausoleum van Ataturk te gaan. Deze taxi heeft een meter: voor 35 TL zijn we klaar. Het mausoleum ligt bovenop een groene heuvel midden in Ankara. Overal om je heen zie je heel veel hoge kantoren en flatgebouwen. Het mausoleum is indrukwekkend: een megaplein met zuilengangen, en groot hoog gebouw en een grote marmeren kist. Het meest indrukwekkend is het aantal mensen wat er rondloopt. Gewoon op donderdagmiddag vele honderden die met eerbied naar het graf en de woorden van Ataturk kijken, bijzonder!

Het mausuleum van Ataturkvan buiten

En van binnen. Hanneke valt niet op.

Nu zijn we toch echt moe en willen een bus vinden terug naar Zwerver. Eerst het mausoleum uit, dan Google vragen om een route. We hoeven maar een keer over te stappen, dat scheelt. Wel is het probleem dat onze telefoons bijna leeg zijn en zonder telefoon geen routebegeleiding van Google. Het gaat allemaal net goed! 

Om 6 uur zitten we met een koud drankje weer bij de camper, ook fijn!

Niet ver de bergen in - naar Safranbolu

Koperslagerswerk in Safranbolu, hier gemaakt of uit China?

Het WoMo boekje beveelt een route aan door het binnenland naar een Nationaal Park met meren in de bergen. Dat lijkt ons wel wat.

Klein vissershaventje aan de Zwarte Zee kust

Na nog een stuk kust, nog steeds heel druk, rijden we het binnenland in langs een mooi stuwmeer; het Yedigoller park is al aangegeven op de wegwijzers. Rond 5 uur vinden we een plekje voor de nacht; eigenlijk een beetje te dicht bij de weg. Niet ideaal, maar het is nog 40 kilometer naar het park, te ver om nog te rijden.

Blauwe trekkertjes gebruikt voor alles

Het is leuk om er te staan, iedereen groet ons vanuit de weg. Een vrachtwagen moet een steen tussen zijn wielen weghalen. Dat lukt met moeite. Blauwe kleine trekkertjes komen langs. Ze worden voor van alles gebruikt, van landbouwproducten tot personenvervoer. De volgende ochtend verheug ik me al op koffie in het koele park. De weg wordt smaller en slechter. Het is nog 30 km rijden, maar nu al is de weg stijl, smal en niet meer helemaal verhard. Dat wordt zelfs ons te veel!

We keren met moeite om. Op een parkeerplaats kijken we eens goed op de kaart. De weg naar het park staat er alleen al een heel klein grijs stippellijntje op, dat geeft geen vertrouwen. Ja natuurlijk hadden we eerder moeten kijken, maar al doende leert men.

Fiets-wandelen door de bergen

Nils haalt water met de fiets

Dit WoMo-boekje is al 6 jaar oud, niet alles lijkt meer te kloppen. Om toch nog te genieten van de bergen, maken we een mooie wandel fietstocht. Nils vult de tank met water uit een kraan op de fiets.

Via de grote weg rijden we naar het stadje Safranbolu. Het is leuk en gezellig om in dit oude Ottomaanse stadje rond te lopen. Het heeft zijn karakter behouden met die typische witte huizen met grote ramen. Het gerestaureerde huis van een legerofficier is nu een interessant museum. Het lijkt een beetje op het huis in Girokaster in Albanië, maar kleiner. Het geeft een goed beeld van het leven van 150 jaar geleden, inclusief prachtige kleiding. Ook hier aparte dames- en herenkamers. 

Kamer voor het meest recent getrouwde stel

Prachtige kleding en hoofddoeken

In dit huis werd op de derde verdieping gewoond door de familie en was de tweede verdieping voor het ontvangen van bezoek. Op de eerste verdieping waren de opslag en de keuken en de ruimtes voor de bediendes.

In de tuin bestellen we een originele Turkse koffie. Die wordt gemaakt door de kleine metalen kannetjes in een houtskool vuurtje te zetten en wordt geserveerd met een glaasje granaatsap en een lekker snoepje.

Koffie zetten op de traditionele manier

Koffie met extra's

Natuurlijk bekijk ik ook, met hoofddoek, de oude moskeeën van dit kleine stadje. De oude Caravanserai is helemaal gerestaureerd en nu een hotel. Het koffie museum is er ook zodat we de “Han” van binnen kunnen bekijken. Mooi!

17-de eeuwse moskee, met airco-unit!

Safranbolu kreeg water van de omringende bergen. Hiervoor is in de 17-de eeuw een aquaduct gebouwd over een spectaculaire canyon. Een ondernemend persoon heeft houten trappen gebouwd naar beneden de Canyon in, leuk om er te wandelen!

17-de eeuws Aquaduct 

We hebben nog de energie om door te rijden naar Ankara 250 km over de snelweg. De laatste 20 km rijden we om deze grote stad heen. Overal staan hele hoge flatgebouwen op de heuvels. Ankara telt 5 miljoen inwoners ondertussen en die lijken allemaal in flatgebouwen te wonen!

We staan hier prachtig aan de rand van een recreatiepark met uitzicht op het stuw meertje en de flats van een van de vele buitenwijken. Morgen de stad verkennen.

De grens over naar Turkije; in Istanbul

Gouden inlay deurpost in Topkapi paleis

Helemaal uitgerust rijden we donderdagochtend 21 juli richting Turkse grens. Het gaat achteraf gezien allemaal vanzelf! Wel vaak stoppen en de documenten laten zien, maar niemand doet moeilijk en de rijen zijn niet te lang. 

Voor we het weten rijden we op de Turkse autoweg. Bij het stadje Korsa, zegt het WoMo boekje, is alles verkrijgbaar wat we nodig hebben in het grote winkelcentrum aan de autoweg.

Pinnen lukt, maar voor de rest moeten we het stadje in. We pakken de fietsen en rijden naar de Turk-cell winkel. Die heeft de beste dekking over het hele land. Voor €30 per persoon krijgen onze telefoons simkaarten met 20G elk. Dat moet voldoende zijn voor een maand, hopelijk.

Het postkantoor verkoopt de vignetten voor de tolweg. Nu Google ons weer helpt is dat gemakkelijk gevonden. Maar hoe vraag je in het Turks wat je nodig hebt? Gelukkig staat het in het WoMo-boekje en als ik het aanwijs begrijp de dame wat ik bedoel. Ze moet ons wat vragen stellen en haalt Google Translate op haar telefoon erbij. Wij doen hetzelfde en zo lukt het in een half uurtje.

Nu nog de boodschappen. Brood en fruit halen we in het dorpje maar voor zwarte thee moeten we vast bij de grote winkel zijn. Hoe vind je zwarte thee? Ook hier biedt Google Translate uitkomst. Hoera voor onze simkaart.

We zoeken een plekje aan de kust want deze dag was alweer enerverend genoeg. Lekker slapen en dan morgen Istanbul inrijden. De parkeerplek is inderdaad áán het strand, mooi. Dat vinden veel mensen, het is er druk! Er wordt geluierd, gezwommen, gebarbecued, heel gezellig! Er blijven zelfs een behoorlijk aantal mensen slapen, in auto’s en simpele tenten. Er is natuurlijk ook heel veel rommel, maar dat hoort erbij hier in Turkije. We ruimen het stukje rond Zwerver op, dan zitten we schoon.

De buren komen ons een glaasje vers-geperst abrikozensap brengen uit eigen tuin. Gelukkig hebben we boodschappen gedaan en kunnen we iets teruggeven. Dan krijgen we ook nog groene pepertjes en een paar tomaten. Mevrouw komt zelfs aan met de rest van het abrikozensap. Dat slaan we beleefd af, we zijn tenslotte maar met z'n tweeën. Ook hierbij helpt Google Translate, want hun Engels is maar 5 woorden en ons Turks nog minder.

Met zorg zetten we de route uit naar de camperplaats in Istanbul. We willen niet verkeerd rijden met zo'n grote camper. Het gaat allemaal perfect. 

Voor de Aya Sofia, met veel anderen, lange rij, bijna een uur!

Nils is op audientie geweest bij de Sultan 

Tokapi-paleis: ontvangst-kamer

Troon van de Sultan; ingelegd metgoud, parelmoer en edelstenen

De volgende twee dagen zien we de hoogtepunten van Istanbul. Jullie weten allemaal wel hoe mooi het Topkapi paleis is; hoe indrukwekkend de Aya Sofia, de Blauwe Moskee en al die andere paleizen en forten zijn. We zijn onder de indruk van alle pracht en praal. De foto's vertellen hun eigen verhaal. We maken een cruise over de Bosporus, erg leuk en nemen de bus terug naar de stad. Zo zien we ook het zakendistrict en de buitenwijken.

Heel veel moskeeën en minaretten in Istanbul!

De camperplaats is klein en vol. De campers staan nog geen meter uit elkaar, het ene zit-toilet moet ook nog worden gedeeld met alle mannelijke voetballers die er 's avonds tot laat spelen. De grote weg is vlakbij. Het is er warm in de zon, we vinden dit geen plaats om Istanbul te verkennen in de zomer.

Dolmabace paleis vanaf het water

Dolmabace paleis, blauwe zaal 

Vandaag, zondag, zijn we Istanbul weer uit gereden over de imposante brug over de Bosporus naar het Aziatische deel. Wat een grote stad, het duurt wel een uur op de grote weg om die achter ons te laten.

We kijken uit naar een dagje aan het strand van de Zwarte Zee. Helaas het is zondag in de zomer, heel veel mensen uit Istanbul hebben hetzelfde idee. Het is erg druk. Voor de lunch moeten we uitwijken naar een klein onverhard weggetje. Dat gaat maar net goed!

Lunch plekje

Met moeite vinden we dit prachtige plaatsje, want de camping en het strand in dit dorpje en alle dorpjes ervoor zijn overvol.

Plekje aan het strand, de camping is overvol!

Ook hier staan auto’s, tegen zonsondergang wordt het nog drukker. Een man komt een mes lenen, en komt die even later terug brengen met een groot stuk watermeloen. Onze buren zetten de barbecue aan. Natuurlijk krijgen wij ook een bordje: “Dat hoort zo”, zegt ze in goed Engels. We hebben al gegeten maar durven niet te weigeren. Het is heerlijk! Nu hebben we watermeloen om aan hen terug te geven…….

Hier langs de zee boven op de heuvel is het heerlijk koel. Wij zullen vast lekker slapen vannacht.

Hoge rotsen, Han op de voorgrond, Zwerver daarachter.

Terug kijken op de Balkan-landen

Zonsondergang bij Peraia

We zijn nu ruim een maand onderweg, grotendeels in de Balkanlanden Montenegro, Albanië en Noord-Macedonië, een goed moment om even terug te kijken.

De natuur

Dat hoef ik niet meer te zeggen: de natuur in deze landen is werkelijk schitterend: ruig, ongerept, weinig bewoners, prachtige mogelijkheden voor wandelen en soms fietsen. Overweldigend mooi. Fantastisch om hire doorheen te mogen reizen.  De kusten hebben we minder aan gedaan. Wij vinden die eigenlijk in dit jaargetijde te warm. In de bergen van deze landen was het ook in juli prima met koele nachten. 

Door de Vjosa vallei

Welvaartsniveau 

Albanië is duidelijk het armste land. Dat zagen we al meteen toen we binnenkwamen in Shkoder: zo veel rommel op straat, veel bedelaars, slechte gebouwen. Albanië heeft het communisme nog maar kort achter zich gelaten (1990). Dat is te zien: Er zijn veel slechte flatgebouwen in de steden maar ook in kleine bergdorpjes. De landbouw-veldjes zijn erbarmelijk klein, alles gaat met de hand.

Paard langs de weg

Ezeltjes zijn rij- en last dieren. Muilezels en paarden staan opgezadeld klaar voor gebruik gewoon langs de bergweggetjes.

Water halen per ezel

Overal in Albanië staan nog de bunkers uit de tijd van dictator Hoxas, duizenden zijn er gebouwd. Ze staan te verkrotten, maar je kunt er ook iets leuks mee doen. Goed voor graffiti, als wegwijzer, of zelfs als kaaswinkeltje; de Albanezen zijn inventief.

Kaaswinkeltje in een bunker: lekker koel

Grafitti

Bunker als wegwijzer voor de camping 

De wegen zijn vaak slecht in Albanië, slechter dan in Montenegro en Noord-Macedonië. Niet zo verwonderlijk, in de communistische tijd mocht niemand een auto hebben. Nu wordt er hard aan de wegen gewerkt. De Albanezen zijn wel dol op auto's, nu zijn ze overal. Vooral in het noordwesten langs de kust zagen we om de haverklap, om de paar honderd meter, een benzinestation en een autowasstraat; blijkbaar mogelijkheden om wat geld te verdienen, want de benzineprijs is overal hetzelfde. Natuurlijk gebeurt het auto wassen met de hand, een hogedrukspuit is al heel wat. Het minimumloon is hier dan ook het laagste van heel Europa.

Het valt op dat er overal wordt gebouwd, in alle drie de landen.

Eten

Restaurantjes te over, uit eten is geen probleem. We zijn echter niet zo enthousiast over het menu. De salades en de yoghurt zijn heerlijk, maar de hoofdmaaltijd bestaat voornamelijk uit vlees, soms met een paar patatjes, tomaat, komkommer of ui. Af en toe komen we een stoofpotje tegen met vlees en groente, prima afwisseling. Daar staat tegenover dat het niet duur is, voor ongeveer €10 per persoon zijn we klaar, 2 gangen en een drankje.

We koken dan ook om de dag zelf, vaak een salade of een roerbak met veel groenten en geen vlees. Dat eten we wel dubbel bij de maaltijden buiten de deur.

 Iedereen is vriendelijk!

We zijn alleen maar vriendelijke mensen tegengekomen. Contact met de lokale bevolking is niet zo eenvoudig. In de streken waar wij rondtrekken helpt het niet als je hun taal niet spreekt. Maar iedereen groet vriendelijk, is behulpzaam en is blij als je komt eten of hun camping bezoekt. Andere reizigers ontmoeten we natuurlijk wel. Die hebben vaak mooie verhalen en goede tips!

Bij een camping aan de Middelandse zee 

Nu naar Turkije

Ons trapje is gerepareerd. En onze koelkast doet het ook weer automatisch, fijn! Nu staan we twee nachten op een camping aan de Griekse kust. We nemen even vakantie van het reizen en doen de was. Morgen gaan we het Turkse avontuur tegemoet. 

De camping van vandaag met uitzicht op zee!

Het bruiloftsfeest

De vergulde knopen op de jasjes van de dames. Iedere knoop = 25 Euro!

Als we zaterdag 16 juli aan het eind van de middag naar het dorp gaan om een hapje te eten, is er veel veranderd. Er staat een groot scherm op het dorpspleintje bij de fontein, wel 3 bij 5 meter, een grote geluidsinstallatie staat naast de kerk. Er staan wel drie camera's opgesteld, met cameraman en al. Rond het pleintje staan grote ledlampen.

Alle restaurants zijn open en overal staan auto’s. Blijkbaar heeft ieder huis veel bezoekers. De vuilnisauto komt langs; alles wordt opgeruimd. Het dorp is er klaar voor!

De bruidsmeisjes 

We zijn ruim op tijd klaar met eten en lopen gezellig rond. De dorpsinwoners (ik neem aan dat dit mensen uit het dorp zijn) lopen al rond en hun prachtige traditionele kledij. Ze poseren gewillig, altijd leuk. 

Daar komt de muziek

Daar komt de muziek, 4 trommels en 3 houten fluitspelers, dezelfde mensen die de vorige avond bij de manege waren. Wat een enthousiasme en wat een geluid krijgen ze uit die instrumenten. Het feest begint met het versieren en buiten hangen van de vlag op het balkon van het huis van de bruidegom, dat ligt heel handig vlak naast de kerk en het pleintje met de fontein.

Dans van de bruidsmeisjes

Er worden reidansen uitgevoerd; vooral de mannendans is spectaculair. Wij zitten op de trappen bij de fontein lekker in het midden. Niet alles is te zien want een deel speelt zich af vlakbij het huis van de bruidegom. De wandelende cameramannen gaan mee, hun beeld wordt op het grote scherm geprojecteerd. Het is heel bijzonder om dit mee te maken.

Voldaan gaan we rond 21:30 naar huis. In het dorp gaat het feest gewoon door.

Niet alleen in het dorp, ook op de manege en bij de kleine tentjes vlakbij ons wordt de halve nacht doorgefeest begrijpen we de volgende ochtend van de andere Nederlanders die hier met een  4-wheel drive camper zijn. Wij zijn de enige grote camper die dit smalle weggetje heeft aangedurfd, én hebben lekker geslapen met oordopjes in (Hanneke) en gehoorapparaat uit (Nils).

De volgende ochtend moeten we op tijd opstaan, er kan een helikopter landen. “De president van Noord-Macedonië komt ook naar het bruiloftsfeest” wordt er geroepen. Om 9 uur landt inderdaad een helikopter, maar het is alleen de security. Wij pakken onze fietsen en gaan naar het dorp. Vandaag gaat er getrouwd worden!

De familieleden lopen naar het feest

Na wat voorbereidingen bij de fontein gaan de bruiloftgangers in hun schitterende dracht, begeleid door de muziek naar het huis van de bruid, aan het andere eind van het dorp. De camera mensen gaan mee. Nils en ik gaan ook mee. Niemand houdt ons tegen. Het is ongelooflijk maar er zijn maar weinig mensen naar het huis van de bruid gelopen. We staan op een heuveltje, eersterangs.

De bruidegom  bij het huis van de bruid

De bruidegom, zijn getuigen en naaste familie worden ontvangen door de moeder van de bruid. Natuurlijk wordt er veel raki en bier gedronken.  Geschenken worden uitgewisseld. De jonge meisjes zingen een passend lied. De muziek speelt afwisselend vrolijk en opzwepend.

Uiteindelijk komt de bruid naar buiten en stijgt te paard. Ze rijdt naar huis van de bruidegom om te trouwen in de kerk en wij lopen er achteraan, vlak achter de muziek. Heel bijzonder. 

De bruid komt aan bij de kerk 

We denken dat we nu wel even tijd hebben om een hapje te eten, maar ondertussen lopen 2 stelletjes naar de kerk en begint de trouwdienst. 

We mogen naar binnen en de ceremonie mee maken. Intiem en bijzonder ondanks alle mensen en de hele vele camera's eromheen. Na de trouwdienst gaat de bruid water halen bij de fontein van het huis van haar man, op het plein dus. Ondertussen is ook de president aangekomen in de speciale loge die voor hem was voorbereid. We begrijpen dat hij uit dit dorp komt, net als een aantal van zijn ministers!

Tenslotte wordt de muziek uitgezwaaid door de bruiloftsgasten en alle aanwezigen. Wat een spektakel deze bruiloft, wat een media aandacht. Zelfs een journaliste/fotograaf van de New York Times doet verslag!

Wij gaan terug naar Zwerver. Dat smalle weggetje moeten we nog overleven; op zondagmiddag denken we geen vrachtwagen met boomstammen tegen te komen.

Het gaat allemaal goed. Met een zucht van verlichting rijden we door naar Skopje, bekijken de binnenstad en eten gezellig in de oude Bazaar.

De oude brug in het centrum van Skopje

Nu zijn we op weg naar Istanbul. Bij Thessaloniki is een camper reparatiewerkplaats. Dan moet je wel het goede bedrijf kiezen in Google Maps. Dat doe ik dus niet; we eindigen in Thessaloniki op de boulevard bij een modewinkel genaamd “Campers”. Nou ja ook leuk, maar veel te druk. We zetten onze Nederlandse simkaarten weer in onze telefoons en zoeken nog eens naar het camper reparatiebedrijf. Nog 20 km verder naar Perea.

Daar komen we nu net vandaan. Ons trapje kan waarschijnlijk morgen gerepareerd worden als het kapotte onderdeel te koop is in hier in de buurt. 

Nu staan we aan het strand bij Perea met uitzicht op het grote uitgestrekte Thessaloniki. Zo kom je nog eens ergens.

 

 

 

Weg geblokkeerd!

Heel veel wilde bloemen

“Stop!” De agent gebaart heftig; we kunnen niet verder; de weg is geblokkeerd en afgezet  met rood witte blokken. We zijn op weg naar Galicnik. Maar nu dus even niet. Het lijkt alsof we niet verder kunnen. De agenten spreken geen Engels, een aardige Pool vertelt in gebroken Engels dat verderop een rotsblok op de weg is gevallen. De weg moet nu opnieuw geasfalteerd worden. Daar is het wachten op.

Weg blokkade

“Hoelang?” vraag ik. “2 uur, 4 uur, misschien wel tot morgenvroeg”. Het is niet duidelijk. Terugrijden is ook niet echt een optie want dan moeten we helemaal terug naar het Ohrid meer. We besluiten de camper in de schaduw te parkeren en eerst maar eens even af te wachten. Ik heb nog een vergadering voor PUM. Er is data ontvangst via de telefoon. Het mobiele netwerk hier in Macedonië en Albanië is geweldig. We hebben net een nieuwe Macedonische simkaart gekocht voor €5 met 20 GB voor twee weken. Dat maken we niet op! 

Ondertussen groeit de rij met auto’s en wordt iedereen ongeduldig. Sommige mensen keren toch om. De vrachtwagens blijven staan en wij ook. Na ruim 4 uur wachten mogen we eindelijk verder. Het blijkt dat de weg opnieuw geasfalteerd wordt. Een rotsblok zien we nergens. Blijkbaar is het teveel moeite om de helft van de weg te asfalteren en daarna de andere helft. Hier sluiten ze blijkbaar de hele weg gewoon een tijd af.

Prachtige natuur in het Mavrovo Nationale Park

We rijden verder naar Galicnik. De weg is goed met schitterende uitzichten in dit Nationale Park. We rijden door een kloof met grillige rotsen. Het is geen toeristische route; er zijn geen campings en ook Park4night heeft niets in de aanbieding. We zullen zelf een plekje voor de nacht moeten zoeken. Eerst staan we langs de weg, maar dat is te druk. Dan vinden we een brug over het riviertje met links een steenhouwerij en rechts een weggetje naar een huisje waar niemand is. We staan prachtig! We wandelen langs het riviertje zowel 's middags als de volgende ochtend.

Slaapplaats voor 1 nacht

We zijn heel nieuwsgierig naar dat “witte” weggetje het laatste stukje naar Galicnik. Het valt mee; deze weg is veel beter dan sommige weggetjes in Albanië, dus wagen we het erop. Het gaat prima tot Nils in een scherpe haarspeldbocht omhoog zonder uitzicht ineens een grote vrachtwagen met houten stammen tegenkomt! Gelukkig heeft hij 10 m terug en uitwijk-plaatsje gezien. Hij rijdt Zwerver achteruit en er kan gepasseerd worden. Wat een opluchting! De weg blijft goed, maar wel smal. Gelukkig geen grote vrachtwagens meer!

De omgeving is schitterend hier hoog in de bergen. We zitten zelfs boven de boomgrens, Het is een skigebied. Op de kaart hebben gezien dat er een paard-rijcentrum is en daar staat op de kaart het tekentje voor een camping bij. Als we dat eindelijk bereiken blijkt er een grote betonnen parkeerplaats en een groot grasveld te zijn. “Nee” zegt de beheerder, “Het is geen camping maar jullie mogen er wel staan”.

Dat laten we ons geen 2 keer zeggen. We zijn blij dat we er zijn! Gelukkig hebben we genoeg boodschappen gedaan, want hier is helemaal niets. Het dorpje Galicnik is nog 2 kilometer verder, dat komt morgen wel.

Galicnik ligt verspreid over de bergwand

De volgende ochtend gaan we met onze fietsjes naar het dorpje. Het ligt prachtig op de heuvel met allemaal steile weggetjes; niets voor Zwerver. De uitzichten zijn fenomenaal. Het is een oud, traditioneel dorpje. De huizen zien er goed uit. Een inwoner vertelt dat hier in de winter bijna niemand meer woont. Vroeger wel, toen werden er duizenden schapen gehoed in deze omgeving. Het communisme heeft alles onteigend; de schapen zijn weg. Nu is het dorp alleen in de zomer nog bewoond.

De bakker is open, ze hebben alleen wit-brood, ook goed! “Ja, hier is het traditionele bruiloftsfeest, maar dat begint pas morgen, zaterdagavond en duurt tot zondagochtend” vertelt het meisje dat het brood verkoopt. Even later vinden we zelfs een programma, ook in het Engels.

Bij de bakker, geen kassa maar opschrijven in een schriftje

Vrijdagmiddag en zaterdagochtend maken we een mooie fiets- en wandeltochten door deze schitterende omgeving. Wat een bloemen; zoveel soorten en kleuren. Vooral de gele toorts bloeit uitbundig. Op al die bloemen komen heel veel insecten en vlinders af. Er is genoeg te zien. Vrijdagavond speelt een lokale band bij het paardrij-centrum. Leuk.

De gele toorts bloeit volop!

Ondertussen verandert het grasveld in een camping. De 2 ToiToi toiletten, die zijn neergezet komen goed van pas. Er staan wel 15 kleine tentjes. Het hout voor het kampvuur ligt al klaar. Inderdaad ze komen voor het feest. Bijna alle jonge mensen spreken Engels. “Nee, niet van school, maar geleerd uit de films”, zeggen verschillende mensen. Ook het aantal auto’s en andere kleine campers neemt toe. Het is erg gezellig. Straks gaan we naar het dorp voor het feest. Met een lange broek en truien, want zo hoog in de bergen wordt het koud ’s avonds.