Afscheid van onze reisgroep

De sneeuw op de bergen als het opklaart

Het blijft maar regenen in de bergen in Mestia. Het is koud, gelukkig hebben we gas genoeg voor de kachel. Geen weer voor een gletsjerwandeling, helaas.

Als we op vrijdag naar beneden rijden, regent het nog steeds. Gelukkig niet keihard met hagelstenen, maar wel zo dat we heel voorzichtig over de slechte weg naar beneden moeten manoeuvreren. Ook hier liggen grote stenen op de weg zonder dat er een bulldozer is om ze weg te vegen. Gelukkig kunnen we er omheen. Kleine watervalletjes zijn grote stromen geworden.

Veel stenen op de weg. we kunnen er net omheen.

Kleine stroompjes zijn nu watervallen

Na 60 km waar we ruim 2 uur over doen, wordt de weg beter, gelukkig! We gaan even kijken bij de grote stuwdam in dit dal. Het is de tweede grootste stuwdam in Europa, als Georgië Europa is natuurlijk. 265  meter hoog, het oogt heel imposant.

In Zugdidi bekijken we het achttiende-eeuwse paleis van de lokale heersers. Het gebouw ziet er van buiten verwaarloosd uit. Van binnen is het aardig. Vooral het houten balkon is erg mooi. In de slotkerk vind een huwelijk plaats. Het is koud, de bruid en alle dames staan te kleumen in hun mooie, blote jurken.

Als we op de overnachtingsplek een kopje thee willen zetten, schrikken we: al ons water is weggelopen. We denken eerst dat we per ongeluk de afvoer hebben opengezet. De handleiding zegt van niet. Dan maar weer vragen aan Cees, hij heeft net zo'n camper als wij en heeft tot nu toe al onze vragen kunnen beantwoorden.

Hij gaat kijken in de watertank zelf en ziet dat de overloop-stop eruit is gevallen. Waarschijnlijk van de schokken op alle slechte wegen de afgelopen weken. Nu hebben we dus een gat in de watertank!

Cees weet een oplossing: een kurk zet uit in water. Uiteindelijk wordt het een champagnekurk omwikkeld met duck tape en stevig in het gat gedrukt. Nu, een paar dagen later, hebben we nog steeds water in de tank, hoera.

Die avond heeft Expedition Far East een diner voor ons georganiseerd met zang bij de nazaten van de lokale heersers. Het eten is gezellig, maar niet bijzonder. Het zingen van de vier heren is wel bijzonder, ik geniet er  erg van.

De volgende ochtend, zondag 25 september, worden we verrast met een blauwe lucht. De bergen waar we vandaan zijn gekomen kunnen we weer zien met nog meer verse sneeuw, zie boven. Mooi!

Het fort van Khertvisi

Maandag is het nog een eind rijden naar onze volgende overnachtingsplaats. Eerst vullen we de watertank en doen boodschapjes in Zugdidi. Een bedankt kaart voor onze Interim reisbegeleiders is niet te koop, die moeten we gaan freubelen.

De modder rond onze overnachtingsplek nodigt niet uit tot het wandelen naar de zwavelbaden; wij blijven lekker binnen. Dinsdag schijnt de zon volop wat ziet de wereld er weer mooi uit, vooral die prachtige canyon van de rivier de Koers, waar we doorheen rijden.

Het oude fort van Khertvisi oogt spectaculair langs de canyon wand. Via een hangbrug kunnen we over de opgezwollen rivier lopen, mooi!

Oude vesting Tmogvi op de rots in de canyon

Van de oude vesting Tmogvi zijn alleen een paar muren en oude torens over, op een steile rotswand.

Wij zijn op weg naar het grottenklooster Vardzia. Dat bestaat al sinds de 12-de eeuw en heeft in haar bloeitijd ruim 2000 monniken gehuisvest. Een aardbeving heeft een deel vernield en toen het gebied in de 14e eeuw onder Ottomaanse heerschappij kwam, werd het klooster een grottenstad. Het is leuk om er rond te kijken. De oude kerk heeft prachtige fresco's. Er is wel een bron, handig voor een verblijf van zoveel mensen in een hoge rotswand

Grottenstad Vardzia ligt halverwege de helling

We staan prachtig aan de rivier. Het is heerlijk om in het zonnetje nog een drankje te drinken voor we gaan eten: ons afscheids diner. Onze reisleiding heeft een heerlijk Georgisch maal samengesteld. Heel lekker en vooral heel gezellig.

Heerlijk Georgisch eten

Vandaag, woensdag, zijn we de grens naar Turkije weer overgestoken. Snuf, snuf, van iedereen afscheid nemen is best lastig na 50 dagen samen optrekken. Nu staan we er weer alleen voor.

We hebben onze oude Turkse simkaart opgewaardeerd en doen het nu een paar daagjes rustig aan in het noordoosten van Turkije. Het is hier mooi met prachtige bergen, oude kerken en kloosters, belooft onze reisgids. Daarna gaan we verder naar het zuidwesten, richting Cappadocië.

Regen en onweer

Varkens lopen vrij langs de kant van de weg

De regen tikt op het dak van Zwerver, eerst zachtjes, nu steeds harder. Later op de dag is ook nog onweer voorspeld! Eergisteravond ging het vreselijk tekeer: grote hagelstenen kwamen naar beneden; het donderde en bliksemde dat het een lieve lust was. We staan deze zaterdag 23 september in Mestia, hoog in de noord-westelijke Kaukasus. Vanochtend waren de besneeuwde toppen nog te zien vanuit ons camperraam, nu zakt de bewolking helemaal naar beneden. Het is koud zo hoog in de bergen eind september. Gelukkig hebben we genoeg gas en kan de kachel aan. We staan hier zowaar op een soort camping met alle voorzieningen. Heerlijk! 

Uitzicht vanaf onze plek op de camping

We hadden al eerder regen: op het weiland bij de Okatse Canyon zijn we er maandagavond niet gerust op: als het ‘s nachts gaan regenen komen we misschien het weiland niet meer omhoog, zoals we al schreven in het vorige verslag. We besluiten het risico niet te nemen en al dezelfde avond voor donker naar boven te rijden. Dat gaat helemaal goed. Zonder enig probleem parkeert Nils Zwerver op het verharde pad. Denken we! Het verharde pad heeft een dikke laag klei. Nu we daar eenmaal stilstaan komen we er niet meer weg! Alleen met veel duwen van de hele groep en door achteruit over het pad naar boven te rijden lukt het. Met de schrik nog in de benen staan we veilig op de parkeerplaats. De andere campers hebben nu gezien dat je niet moet stilstaan op het pad. Met veel hulp en duwen van iedereen komen we allemaal boven. Alleen onze buurman heeft grotere problemen. Die moet er door de vierwiel aangedreven camper in onze groep worden uitgesleept! 

We duwen met zijn allen

Het weer is opgeklaard. We rijden naar een asfalt parkeerplaats om met een 4-wielaangedreven taxi een aantal watervallen en canyons te bekijken. Erg toeristisch, de chauffeurs rijden te hard maar het is wel aardig. Het peddelen in een klein bootje in de mooie Martvilli canyon met z’n allen is leuk! 

De voorspellingen voor de komende dagen zijn niet zo goed. Uiteindelijk blijken om diverse redenen drie leden van onze groep af te haken. Zij gaan niet mee naar het noorden de bergen in, maar rijden al naar huis. Wij gaan (natuurlijk) toch de bergen in en hebben woensdag 21 september een prachtige tocht. Eerst door het platteland van West Georgië. Ook hier veel koeien, varkens en zelfs paarden op de weg. 

Koeien lopen gewoon tussen het verkeer

De boerenhuizen zijn soms oud, soms mooi, soms nieuw gebouwd op grote erven met boomgaarden en groentetuinen. De weg door de Enguri vallei is spectaculair. In de bergen heeft het ook geregend, het water is donkerbruin op sommige plekken zelfs zwart van de modder. Bij een enkel zonnestraaltje schittert de sneeuw op de bergen. 

Langs de Enguri rivier

Sneeuw op de bergen!

In Mestia wacht ons een verrassing: de organisatie heeft een camping geregeld. Met zeven campers passen we net. Het is nog droog: Nils en ik wandelen door dit aparte dorpje. Dit ligt zo afgelegen dat er nooit een koninkrijk is gevestigd. De families hadden onderling veel vetes en bloedwraak. De meeste huizen hebben dan ook een eigen hoge verdedigingstoren. Hier staan er nog zo’n 20; een apart gezicht. Pas het communisme met politie heeft een eind gemaakt aan de bloedwraak. 

Oude verdedigingstorens in Mestia

De weersvoorspelling voor donderdag zijn redelijk: we gaan met z’n alle in vierwiel-aangedreven taxi’s nog verder de bergen in naar Ushgulli. Het wordt een spectaculaire rit.

Dorpje met verdedigings-torens in het dal 

Al na 20 minuten is de bulldozer bezig: het onweer en de regen van de vorige avond hebben grote stenen op de weg doen belanden. Na 10 minuten wachten kunnen we weer verder.

De bulldozer maakt de weg vrij

Zo gaan we er door heen. Spannend!

Een eindje verderop is het erger: er stroomt een rivier over de weg die heel veel stenen heeft meegenomen. Over een lengte van zo’n 100 m is de weg niet meer te zien: alleen water en stenen. Gelukkig is een andere bulldozer al bezig om de weg vrij te maken. Hij heeft ervaring; na 20 minuten kunnen we verder, zo snel had ik dat niet verwacht, zie de video:

https://youtu.be/BrfKJver-yY

De weg is nog niet klaar, langs een steile canyon wand is alleen maar een onverhard pad beschikbaar. Ook daar loopt veel water over de weg. Brr… we zijn blij dat we hier niet met onze camper overheen hoeven.

Onverharde weg langs de steile Canyon-wand

Ushgulli is het hoogstgelegen dorpje hier tussen de schitterende, imposante bergen; de gletsjer kun je zien liggen. Ook hier heeft ieder huis een verdedigingstoren. Gelukkig is het droog en schijnt zelfs de zon een beetje. We wandelen tussen de huizen door, die in kleine hotelletje worden veranderd.

In een traditioneel huis: slapen boven de koeien

Een van de huizen is ingericht zoals 70-jaar geleden, toen een grootouders van de beheerder er nog woonden. De mensen sliepen in de winter boven het vee; dat gaf warmte. Alles was gemaakt met de materialen uit de omgeving: veel hout en steen; een weefgetouw met geiten- en schapenhaar, geen glas voor de kleine ramen. ‘s nachts werden ze afgedekt met hout. Verlichting kwam van waskaarsen. Een spartaans leven in deze afgelegen regio. 

 Voor vandaag stond een wandeling naar de gletsjer op het programma. Voorlopig regent het. Er is tijd om foto’s uit te zoeken en de website bij te werken. Morgen gaan we terug naar het laagland voor onze laatste 3 dagen in het mooie Georgië.

Oog problemen - De Kaukasus in

Fresco's in de kloosterkerk van Galati

In Iran waren mijn ogen vaak pijnlijk. De felle zon was een probleem. Een zwarte zonnebril, geleend van Nils, bracht toen uitkomst. Na een paar dagen bewolkt weer in Armenië leek het probleem minder. Onderweg naar de grens met Georgië waren mijn ogen weer branderig. Bovendien had ik zomaar een zwart vlekje in mijn oog! Daar werd ik ongerust van: voorbode van grotere problemen?

Na een nacht slecht slapen besluiten we in Tiblisi naar de oogarts te gaan. Direct als we de stad inrijden zetten we koers naar de oogkliniek, gevonden via Google. Een uur extra heen in de file en een uur extra terug. Maar wel een afspraak rijker: de volgende dag aan het eind van de middag. Gelukkig blijven we twee nachtjes in deze stad. We installeren een taxi app, Bolt, want nog een keer in die file zien we niet zitten.

Tiblisi vanaf de oude vesting

De oogarts doet grondig onderzoek. Zijn conclusie: mijn ogen vertonen een allergische reactie; waartegen is zo niet te zeggen. Het zwarte vlekje in mijn oog is een ouderdomsverschijnsel. Daar moet je mee leren leven. Druppels en pilletjes moeten de allergie een stuk beter maken. Ik ben helemaal blij, geen enge dingen als netvliesloslating of een andere oogziekte. Nu een paar dagen later gaat het al veel beter. De irritatie is een stuk minder en met een zwart vriendje in je oog kan je leren leven.

Tiblisi is een leuke stad met een mooi oud centrum. Er wordt heel hard gewerkt om oude huizen en pleinen in ere te herstellen. Er zijn gezellige cafés en restaurants waar je in deze tijd van het jaar een heerlijk terrasje kunt pakken.

Oude gebouwen met balkonnetjes in Tiblisi

Grote Renaissance gebouwen staan aan de andere oever van de rivier, ook mooi! We nemen de kabelbaan naar het oude kasteel en lopen langs kerken, een moskee, een  oude badhuis en prachtige pleinen weer naar beneden.

Alle campers staan op een rijtje op een parkeerplaats midden in de stad naast een parkje. 's Avonds weten de jongelui op skeelers de dan lege parkeerplaats te vinden. Auto's maken met gillende banden hun sliprondjes. Maar gelukkig later op de avond wordt het toch nog rustig.

Naar de Hoge Bergen in de Kaukasus

Vanuit Tbilisi loopt de Oude Weg door de Kaukasus naar Rusland, de “Military Highway”. Een spectaculaire route langs een mooi stuwmeer met schitterende uitzichten. Op de mooiste plek staat het kleurige vriendschapsmonument met Rusland. Dat dateert uit de vorige eeuw, op dit moment zijn de Georgiërs meer op het Westen georiënteerd.

Vriendschaps monument

De weg eindigt vlakbij de Russische grens in een wandel en wintersport dorpje, Kazbegi. De uitzichten onderweg zijn fenomenaal, We boffen met het weer, het is helder. Ook in Kazbegi is natuurlijk ook weer een klooster hoog op de berg, met een schitterend uitzicht op het dal.  

Bij Kazbegi de Oostkant van het dal

Bij Kazbegi, verse sneeuw op de Kazeg

Bij Kazbegi, langs de rivier

Er is een nieuwe weg aangelegd met een prachtige parkeerplaats vlakbij het klooster. Helaas maakt die weg alle taxichauffeurs werkeloos die de toeristen naar het klooster brengen met een 4x4 over de oude onverharde weg. Dus is de nieuwe weg nu geblokkeerd met grote betonblokken!  Ook wij nemen de taxi naar boven, het uitzicht is het waard.

Nils is moe, hij heeft het hele eind moeten rijden omdat ik vanwege de oogdruppeltjes 24 uur geen autostuur mag aanraken. Hij slaapt lekker bij, voor hem is deze reis best vermoeiend.

Op zaterdag 17 september rijden we het grootste deel van de weg weer terug. Nu we samen kunnen rijden is er meer tijd voor alle schitterende uitzichten en het mooie stuwmeer onderweg.

Fort met klooster bij het stuwmeer

Wat mooi is het hier!

Bijzondere kleuren in de bergen

Aan het eind van de middag is er nog tijd voor de grotten-stad Uplistsikhe. In een grote rots vlak aan de strategische rivier zijn al in de vroege oudheid woningen uitgehouwen. Het was een strategische versterking al sinds de zesde eeuw v.Chr. Het is altijd bewolkt: tot een aardbeving in het midden van de 20^e eeuw. Het museum en de bijbehorende film geven veel informatie. Wat is hier alles toch al! In NW Europa begint de geschiedenis rond 1200; hier begint de geschiedenis al 500 jaar voor Christus of nog eerder. In de stad zelf is niet zo heel veel te zien. Toch indrukwekkend om je te realiseren dat hier al duizenden jaren mensen wonen.

We zijn wel als laatste op de overnachting plek, een mooi wild-camp aan een meertje. Dat lossen we op door de volgende ochtend een uurtje extra te genieten van de omgeving; we rijden als laatste het onverharde weggetje af terug naar de snelweg. We worden verrast door een koppel koeien. Die lopen hier overal gewoon vrij rond, meestal samen met een herder.

Veel koeien op de weg

Het is een eind rijden die zondag over slechte wegen met veel overal veel koeien, zelf varkens lopen langs de weg! Het helpt niet dat we niet helemaal de slimste route nemen en verdwalen in de smalle steegjes rond de kathedraal van Kutaisi. Nils moet wel meer dan 100 m achteruit rijden in een smal straatje omhoog. Gelukkig gaat alles goed.

Het oude fort van Gori, ja die stad waar Stalin is geboren, is indrukwekkend. De kathedraal in Kutaisi is een mooie combinatie van oud en nieuw. Er wordt een baby gedoopt vastgehouden door drie mannen! De moeder mag alleen de luier even afdoen vlak voor de onderdompeling van het kind in het (koude?) water. En ze mag de video maken natuurlijk.

Het Gelati klooster  heeft prachtige fresco’s, de hele kerk is van binnen beschilderd, zie de openings foto. Helaas staat deze zowel binnen als van buiten grotendeels in de steigers. Toch interessant om te zien, net als de twee kleinere kerken waar de steigers (nog?) niet staan.

Ook die avond komen we als laatste aan. Niet zo erg want op deze prachtige groene parkeerplaats bij het visitors center van de Okatse Canyon, blijven we een extra nachtje staan. Onze grenzen verleggen zich, we zijn al blij met groen, rust en schaduw. De poep van de paarden, koeien en varkens die hier ook lopen, nemen we voor lief. De verwilderde honden zijn het er niet mee eens, ze blaffen de hele avond dat het een lieve lust is. Gelukkig wordt het redelijk stil tegen de tijd dat we gaan slapen.

Onder aan een groene weide mét stront 

Tegen de wanden van de Okatse Canyon is een wandelpad aangelegd. Grote ijzeren steunen dragen een rooster waarop we lopen. De uitzichten zijn mooi, vooral op het eindpunt waar je bijna half boven de canyon staat. Dan moeten we natuurlijk weer terug omhoog. Nils en ik zijn een beetje lui en nemen een 4x4 taxi terug. Die krijgt onderweg een lekke band! Gelukkig neemt een andere, veel comfortabeler auto ons het laatste stukje mee.

Bij de Okatse Canyon

In de ochtend regent het, bijna voor het eerst deze reis, gelukkig is het in de middag bij de  wandeling droog. Zelfs het handwasje wat we nodig moesten doen is vrijwel droog aan het einde van de middag. Onze enige zorg is dat we onder aan het weiland staan en dus vanavond of morgenvroeg omhoog moeten. Hopelijk regent het vannacht niet, want dan hebben we morgen misschien een probleem.

Armenie, imposante landschappen, schitterende oude kloosters.

Versiering op de buitenmuur van het Sanahin Klooster

Armenië is een prachtig land: de landschappen zijn fantastisch, de bergen heel indrukwekkend en de canyons en kloven zijn schitterend. Het aparte van Armenië zijn de Kloosters uit middeleeuwse soms zelfs uit de 9-de of 10e eeuw. Het leuke is dat die kloosters heel vaak aan de rand van een indrukwekkend ravijn liggen dus het komt altijd goed hier in Armenië!  in totaal hebben we zo'n tiental kloosters gezien.

Het Khor Virap Klooster ligt vlak bij de berg Ararat

De meeste zijn tevens een vesting, dus ommuurd met dikke wallen. Een ravijn biedt vaak verdere bescherming.

Goshavank Klooster

Het geghard klooster staat op de Unesco lijst
Prachtige omgeving en zeer populair, 
zie de busjes rechts onder

Een klooster bestaat meestal uit één of meerdere kerken met soms bijgebouwen. De kerk zelf is klein maar de overdekte ruimte ervoor is vaak heel groot en prachtig met een koepeldak met dikke zuilen. De muren zijn heel dik meer dan een meter, de ramen klein. Het is altijd donker in zo'n kerk.

Het voorportaal van het Sanahin klooster 

Bijzonder zijn de versieringen op de muren zowel binnen als buiten, meestal in de stenen uitgehouwen.

De achterkant van het Haghartsin klooster

De voorkant van het Haghartsin klooster
de stenen rechts zijn Kharchars, gedenkstenen

De tempel van Garni is heel bijzonder. Gebouwd aan een schitterende diepe canyon in Grieks-Romeinse stijl uit de eerste eeuw na Christus. Deze was niet gebouwd voor een Griekse of Romeinse god maar voor de plaatselijke Zonnegod. Deze tempel is versierd met lokale symbolen zoals granaatappel, walnoot-bladeren en wijnranken. Op deze plek stond ook een oud kasteel en een hele nederzetting met inscripties gedateerd op 500 jaar voor Christus! We proberen een fietstocht te maken door de canyon, maar het is te steil

Tempel van Garni

Detail van de versieringen

We proberen te fietsen in deze schitterende Canyon

Naast door het land rijden en tempels bekijken staan we 2 nachten in Jerevan, de hoofdstad, boven op een heuvel bij “Moeder Armenië” tussen de ten toon gestelde tanks. Het is wel een eind lopen en met roltrappen naar beneden de stad in, net te doen.

Zwerver bij Mother Armenia en de tanks

Nils en ik zijn allebei niet helemaal fit, de buikgriep heeft toegeslagen. Normaal is een dagje o.r.s. voldoende voor herstel, maar nu komt het bij mij na twee dagen toch weer terug. Nog meer o.r.s. dus! Ik kan geen o.r.s meer zien!!

De laatste twee dagen staan we op een mooie camping in het noorden van Armenië aan een kloof. Tenminste dat was de bedoeling. Omdat de vijandigheden tussen en Armenië en Azerbeidzjan opnieuw zijn uitgebroken  gaan we een dag eerder naar Georgië, helaas. 

Canyon bij het Havanavank klooster

Zelf ben ik in Armenië nog niet uitgekeken. Het is heerlijk dat de meeste mensen een beetje Engels spreken. De bewegwijzering is zowel in het lokale als in het Latijnse alfabet, voor ons dus heel gemakkelijk. Google Maps werkt hier prima, diesel en water zijn normaal verkrijgbaar. Er rijden hier dan ook meer campers rond. Helaas is Armenië is voor ons te ver weg om nog eens terug te komen.

Na een soepele grensovergang zitten we nu alweer in Tbilisi de hoofdstad van Georgië. Nog een kleine 14 dagen te gaan en dan is deze groepsreis ook weer aan zijn einde. Tijd vliegt!

Over de grens naar Armenië; het is koud.

Uitzicht op de bergen vanuit onze camping bij Arena, Armenie

Vanuit Maku is het nog 145 kilometer naar de Armeense grens. De kortste weg loopt door de prachtige Aras Vallei. Deze weg gaat ook door een vrijhandelszone waar een aantal jaren geleden bij een vorige reis van onze organisatie problemen waren. We rijden dus een eind om en zien helaas maar een stukje van deze mooie vallei. De bergen zijn indrukwekkend, de rivier heeft zowaar veel water! Langzamerhand wordt het groener. Aan de andere kant van deze rivier ligt Azerbeidzjan. Er zijn de nodige soldaten te zien op beide oevers.

De Aras vallei met water in de rivier!

We overnachten op een winderige plek vlakbij een oude watermolen. Er is een bron, nu niet meer voor de watermolen maar voor het vermaak van Iraanse toeristen. Ze staan met veel plezier onder de druppende straaltjes. Ik vind de canyon mooi. Je moet hier nog meer je best doen om het plastic niet te zien, zoveel ligt er. Het wordt door de harde wind onze kampplaats opgeblazen en dwarrelt door de lucht voorbij!

Genieten van het water

Prachtige Canyon met plastic links onder

De volgende ochtend vroeg vertrekken we in konvooi naar de grens. Eerst Iran uit met de nodige stempels, we moeten vooral het geld van ons Carnet (de borg dat we onze auto niet in Iran achterlaten) weer terug kunnen krijgen in Nederland. Het gaat allemaal volgens plan.

In convooi naar de grens

Over de brug ligt Armenië; midden op de brug mogen onze hoofddoeken af en kunnen we een T-shirt met korte mouwen en een korte broek aandoen. Hoera!

Deze grens heeft heel veel stappen: temperatuur meten om aan te tonen dat je geen Corona hebt, geld pinnen en betalen voor de tolwegen in Armenië, inspectie en X-ray van de camper.

Dankzij de goede instructie van onze tijdelijke reisbegeleiders gaat het allemaal prima. Eindelijk kunnen we na een laatste paspoort check (de vierde!) en inspectie (de derde) door de poort rijden. Daar staan onze oorspronkelijke reisbegeleiders ons al op te wachten met Armeense simkaarten die ze voor ons geregeld hebben. Top! Nu nog een WA-verzekering afsluiten en op naar de winkel in het dorpje om onze eerste bier en wijn sinds een maand te kopen! We sluiten de dag af met een gezellige borrel gewoon op de parkeerplaats waar we overnachten.

Onherbergzame omgeving van het oude fort

De volgende dag is het koud, het is maar 10 graden, wat een verschil met de 30+ van de afgelopen dagen. Hoewel niet in ons routeboek, wandelen we tussen hoge pieken op zoek naar een oude vesting uit de 10e eeuw. Deze was zo ontoegankelijk dat de belangrijkste kostbaarheden van Armenië er in oorlogstijd werden bewaard. Uiteindelijk is de vesting toch veroverd in de 16e eeuw en verwoest. Leuk om de paar overblijfselen bovenop de hoge ongenaakbare rotsen met de verrekijker te kunnen zien.

Vahanavank klooster vlak bij Kapan

Op korte afstand van de weg staat een Armeense klooster volgens de kaart en volgens The Lonely Planet. Leuk om daar ook nog even langs te gaan. De beheerder heeft een familielid in Nederland. Hij vindt dat we samen even moeten praten via WhatsApp. Grappig!

Nu moeten we de hoge pas over naar ons doel voor vandaag: het Tatev klooster. De bergen liggen in de wolken, zoveel, dat je vaak niet meer dan 10m kan zien. Het begint zelfs een beetje te regenen. De weg is niet overal even goed met veel haarspeld bochten. Het is druk,  al het vrachtverkeer moet erover nu de grotere weg langs de grens met Azerbeidzjan te gevaarlijk is vanwege de oorlog. Door de gladheid kantelt er ook nog een vrachtwagen. We staan een tijd stil. 

Slechte weg in de mist - Spannend!

Al met al een spannende middag waar we goed doorheen komen door het rijden af te wisselen: Nils een uur en ik een uur. Van de mooie uitzichten zien we niet veel, helaas. We zijn blij als we om half zeven de parkeerplaats bij de kabelbaan naar het klooster oprijden.

Tatev klosster op de hoge kliffen

De volgende dag lijkt het weer iets beter. We nemen toch de spectaculaire kabelbaan naar dit beroemde klooster wat een grote rol heeft gespeeld in de onafhankelijkheid van Armenië. Het is mooi gerestaureerd en behoorlijk groot. Vroeger woonden hier wel 600 monniken. Er staat een grote muur omheen, aan de andere kant ligt een diepe kloof. Een goed te verdedigen, veilige plek dus.

Uitzicht vanuit de kabelbaan op de weg van gisteren

Op de terugweg van de kabelbaan genieten we extra van de spectaculaire uitzichten op de kloof, de wolken zijn weggeblazen. De weg die we gisteren met zoveel moeite hebben gereden, zien we duidelijk liggen.

In de grottenstad Khndzoresk woonde in de 17e eeuw wel 6000 mensen. Daar zouden we met de organisatie heen maar door de regen is de locatie niet te bereiken voor onze campers. Wij rijden er toch heen en doen de laatste 3 kilometer met onze fietsjes over de modderige, onverharde hobbelige weg. Het is de moeite waard: de locatie in de kloof is fantastisch, via een 160 m lange hangbrug kom je aan de overkant. Het is boeiend om te zien hoe hier zoveel mensen hebben kunnen wonen. Een van de huizen is ingericht, zodat je een beeld krijgt hoe de mensen hier vroeger leefden.

Kabelbaan naar de grottenstad

Als we terug zijn bij Zwerver is het al 16:30 en we moeten nog 120 km naar de overnachtingsplek. Gelukkig is de weg redelijk goed en ineens is er geen mist meer. De zon schijnt en het is weer lekker warm. Fijn. Het wordt een prachtige rit langs een stuwmeer, mooie bergen en door een spectaculaire kloof. Weer zijn we als laatste op onze overnachtingsplek: een echte camping, de eerste sinds we uit Turkije vertrokken 35 dagen geleden!

We doen de was, maken een mooie ochtendwandeling en Nils slaapt lekker bij. We zijn hier in het wijngebied van Armenië, straks een en wijnproeverij en samen eten.

Jullie begrijpen het al, vervelen is er niet bij. ⁰We gaan van het ene hoogtepunt naar het andere!