Oog problemen - De Kaukasus in

Fresco's in de kloosterkerk van Galati

In Iran waren mijn ogen vaak pijnlijk. De felle zon was een probleem. Een zwarte zonnebril, geleend van Nils, bracht toen uitkomst. Na een paar dagen bewolkt weer in Armenië leek het probleem minder. Onderweg naar de grens met Georgië waren mijn ogen weer branderig. Bovendien had ik zomaar een zwart vlekje in mijn oog! Daar werd ik ongerust van: voorbode van grotere problemen?

Na een nacht slecht slapen besluiten we in Tiblisi naar de oogarts te gaan. Direct als we de stad inrijden zetten we koers naar de oogkliniek, gevonden via Google. Een uur extra heen in de file en een uur extra terug. Maar wel een afspraak rijker: de volgende dag aan het eind van de middag. Gelukkig blijven we twee nachtjes in deze stad. We installeren een taxi app, Bolt, want nog een keer in die file zien we niet zitten.

Tiblisi vanaf de oude vesting

De oogarts doet grondig onderzoek. Zijn conclusie: mijn ogen vertonen een allergische reactie; waartegen is zo niet te zeggen. Het zwarte vlekje in mijn oog is een ouderdomsverschijnsel. Daar moet je mee leren leven. Druppels en pilletjes moeten de allergie een stuk beter maken. Ik ben helemaal blij, geen enge dingen als netvliesloslating of een andere oogziekte. Nu een paar dagen later gaat het al veel beter. De irritatie is een stuk minder en met een zwart vriendje in je oog kan je leren leven.

Tiblisi is een leuke stad met een mooi oud centrum. Er wordt heel hard gewerkt om oude huizen en pleinen in ere te herstellen. Er zijn gezellige cafés en restaurants waar je in deze tijd van het jaar een heerlijk terrasje kunt pakken.

Oude gebouwen met balkonnetjes in Tiblisi

Grote Renaissance gebouwen staan aan de andere oever van de rivier, ook mooi! We nemen de kabelbaan naar het oude kasteel en lopen langs kerken, een moskee, een  oude badhuis en prachtige pleinen weer naar beneden.

Alle campers staan op een rijtje op een parkeerplaats midden in de stad naast een parkje. 's Avonds weten de jongelui op skeelers de dan lege parkeerplaats te vinden. Auto's maken met gillende banden hun sliprondjes. Maar gelukkig later op de avond wordt het toch nog rustig.

Naar de Hoge Bergen in de Kaukasus

Vanuit Tbilisi loopt de Oude Weg door de Kaukasus naar Rusland, de “Military Highway”. Een spectaculaire route langs een mooi stuwmeer met schitterende uitzichten. Op de mooiste plek staat het kleurige vriendschapsmonument met Rusland. Dat dateert uit de vorige eeuw, op dit moment zijn de Georgiërs meer op het Westen georiënteerd.

Vriendschaps monument

De weg eindigt vlakbij de Russische grens in een wandel en wintersport dorpje, Kazbegi. De uitzichten onderweg zijn fenomenaal, We boffen met het weer, het is helder. Ook in Kazbegi is natuurlijk ook weer een klooster hoog op de berg, met een schitterend uitzicht op het dal.  

Bij Kazbegi de Oostkant van het dal

Bij Kazbegi, verse sneeuw op de Kazeg

Bij Kazbegi, langs de rivier

Er is een nieuwe weg aangelegd met een prachtige parkeerplaats vlakbij het klooster. Helaas maakt die weg alle taxichauffeurs werkeloos die de toeristen naar het klooster brengen met een 4x4 over de oude onverharde weg. Dus is de nieuwe weg nu geblokkeerd met grote betonblokken!  Ook wij nemen de taxi naar boven, het uitzicht is het waard.

Nils is moe, hij heeft het hele eind moeten rijden omdat ik vanwege de oogdruppeltjes 24 uur geen autostuur mag aanraken. Hij slaapt lekker bij, voor hem is deze reis best vermoeiend.

Op zaterdag 17 september rijden we het grootste deel van de weg weer terug. Nu we samen kunnen rijden is er meer tijd voor alle schitterende uitzichten en het mooie stuwmeer onderweg.

Fort met klooster bij het stuwmeer

Wat mooi is het hier!

Bijzondere kleuren in de bergen

Aan het eind van de middag is er nog tijd voor de grotten-stad Uplistsikhe. In een grote rots vlak aan de strategische rivier zijn al in de vroege oudheid woningen uitgehouwen. Het was een strategische versterking al sinds de zesde eeuw v.Chr. Het is altijd bewolkt: tot een aardbeving in het midden van de 20^e eeuw. Het museum en de bijbehorende film geven veel informatie. Wat is hier alles toch al! In NW Europa begint de geschiedenis rond 1200; hier begint de geschiedenis al 500 jaar voor Christus of nog eerder. In de stad zelf is niet zo heel veel te zien. Toch indrukwekkend om je te realiseren dat hier al duizenden jaren mensen wonen.

We zijn wel als laatste op de overnachting plek, een mooi wild-camp aan een meertje. Dat lossen we op door de volgende ochtend een uurtje extra te genieten van de omgeving; we rijden als laatste het onverharde weggetje af terug naar de snelweg. We worden verrast door een koppel koeien. Die lopen hier overal gewoon vrij rond, meestal samen met een herder.

Veel koeien op de weg

Het is een eind rijden die zondag over slechte wegen met veel overal veel koeien, zelf varkens lopen langs de weg! Het helpt niet dat we niet helemaal de slimste route nemen en verdwalen in de smalle steegjes rond de kathedraal van Kutaisi. Nils moet wel meer dan 100 m achteruit rijden in een smal straatje omhoog. Gelukkig gaat alles goed.

Het oude fort van Gori, ja die stad waar Stalin is geboren, is indrukwekkend. De kathedraal in Kutaisi is een mooie combinatie van oud en nieuw. Er wordt een baby gedoopt vastgehouden door drie mannen! De moeder mag alleen de luier even afdoen vlak voor de onderdompeling van het kind in het (koude?) water. En ze mag de video maken natuurlijk.

Het Gelati klooster  heeft prachtige fresco’s, de hele kerk is van binnen beschilderd, zie de openings foto. Helaas staat deze zowel binnen als van buiten grotendeels in de steigers. Toch interessant om te zien, net als de twee kleinere kerken waar de steigers (nog?) niet staan.

Ook die avond komen we als laatste aan. Niet zo erg want op deze prachtige groene parkeerplaats bij het visitors center van de Okatse Canyon, blijven we een extra nachtje staan. Onze grenzen verleggen zich, we zijn al blij met groen, rust en schaduw. De poep van de paarden, koeien en varkens die hier ook lopen, nemen we voor lief. De verwilderde honden zijn het er niet mee eens, ze blaffen de hele avond dat het een lieve lust is. Gelukkig wordt het redelijk stil tegen de tijd dat we gaan slapen.

Onder aan een groene weide mét stront 

Tegen de wanden van de Okatse Canyon is een wandelpad aangelegd. Grote ijzeren steunen dragen een rooster waarop we lopen. De uitzichten zijn mooi, vooral op het eindpunt waar je bijna half boven de canyon staat. Dan moeten we natuurlijk weer terug omhoog. Nils en ik zijn een beetje lui en nemen een 4x4 taxi terug. Die krijgt onderweg een lekke band! Gelukkig neemt een andere, veel comfortabeler auto ons het laatste stukje mee.

Bij de Okatse Canyon

In de ochtend regent het, bijna voor het eerst deze reis, gelukkig is het in de middag bij de  wandeling droog. Zelfs het handwasje wat we nodig moesten doen is vrijwel droog aan het einde van de middag. Onze enige zorg is dat we onder aan het weiland staan en dus vanavond of morgenvroeg omhoog moeten. Hopelijk regent het vannacht niet, want dan hebben we morgen misschien een probleem.