Aangehouden door de politie – afscheid van de groep.

Op woensdag 3 juli hebben we onze Zwerver er niet aan gewaagd het kleine weggetje naar de ijsgrot te rijden. Het is te ver voor de benenwagen, want die avond willen we weer op de camping van de groep zijn. Het wordt een mooie wandeling langs de weg door de kloof met heel veel bloemen!Ook hier is iedereen bezig met hooien; een paar koeien lopen zomaar over de weg. Er wonen hier keuterboertjes zo langs de rand van het nationale park.

Koeien op de weg; Overal bloemen.

Met onderweg gekochte boodschappen rijden we aan het eind van de middag de camping op. De excursie naar de vestingstadje Albu Iulia is interessant; de Kronings-Kerk uit het begin van de vorige eeuw straalt veel grootsheid en weelde uit. De vestingwerken zijn bewaard gebleven en prachtig gerestaureerd: Bourtange in het kwadraat. Bij de wisseling van de wacht wordt zelfs een echt aandoend kanonschot gelost!

Wisseling van de wacht in Alba Iulia

Via de imposante middeleeuwse vesting, later verbouwd tot renaissance kasteel van Hunedoara rijden we naar onze laatste camping in het westen van Roemenië. De provinciale weg is net geasfalteerd en nodigt uit tot hard rijden. De wegen hier in Roemenië gaan allemaal dwars door de dorpen waar je 50 km/h behoort te rijden. Dat doet niemand en na vieren een halve week wij ook niet (meer). De waarschuwing voor radarcontrole in een klein dorpje onderweg via Whatsapp van de groepsleiding zien we te laat. De politie controleert en meet dat we 23 km te hard rijden! 

Nils voor het kasteel van Hunudoara

Na controle van rijbewijs en autopapieren staan we deemoedig naast de politieauto. De agenten, netjes in uniform en met een herkenbare politieauto laten ons de beelden van de snelheid zien. Ze dreigen een bekeuring uit te schrijven van maar liefst 860 Lei, ruim € 200. Zo op onze een na laatste dag in Roemenië hebben we geen Roemeens geld meer. Betalen in euro’s kan niet, zeggen ze. Er rest ons alleen een lastig, moeilijk en duurder (wordt gesuggereerd) traject via een betaling in het postkantoor in de dichts-bijzijnde grote stad. Tenzij ze natuurlijk geen bekeuring uitschrijven . . . .  We denken er niet aan om de reisleiding telefonisch om hulp te vragen en wapperen met briefjes van € 50. Als we € 100 door het raampje oversteken, komen we er met een waarschuwing vanaf.

Een IJS als afsluiting

We balen verschrikkelijk. Allereerst om dat we te hard hebben gereden en niet op tijd op de Whats-app hebben gekeken! En natuurlijk omdat we meegedaan hebben met corruptie, die in Roemenië dus welig tiert. En natuurlijk is het jammer van de € 100.

Eenmaal op de camping blijkt iedereen verstandiger geweest te zijn en wel de juiste snelheid te hebben aangehouden. Dom, dom, dom, maar een wijze les voor toekomstige reizen in corrupte landen. Je moet je gewoon aan de maximumsnelheid houden om geen problemen voor jezelf te veroorzaken!

Zaterdag 6 juli gaan we nog een keer met de bus naar Arad, de stad waar onze reisleidster is opgegroeid. Ze vertelt prachtige persoonlijke verhalen over haar jeugd in deze stad, die steeds moeilijker werd naarmate de repressie onder Ceaușescu erger werd. We sluiten af met een heerlijke ijs-coupe aan de rivier.

Die avond is het afscheidsdiner waarmee alle NKC reizen worden afgesloten. Er is geld ingezameld, tekst op een prachtige kaart (al uit Nederland meegenomen), leuke anekdotes over ieder koppel, en Nils en ik hebben een veldboeket geplukt. Afscheid nemen na bijna 5 weken is altijd moeilijk!

Vandaag zijn we terug gereden naar Hongarije; Szeged, vlakbij de snelweg, is een mooie stad om in rond te lopen. Nu staan we op een kleine veldje op de Hongaarse poesta. Ons beltegoed was net voldoende om de Nederlandse vrouwen moedig strijdend ten onder te zien gaan tegen de dames van de Verenigde Staten! 

Oh ja, het is lekker koel, het regent weer een beetje.