Aan alles komt een einde . . .

Op donderdag 30 januari rijden we door de vruchtbare vallei naar het bedevaartsoord Moulay Idriss. 

Aardapelen rooien met de hand en véél mensen

De rook van de fabriek blijft hangen, smog

Hier staat de graftombe van de "heilige" Moulay Idriss, die deze hele streek tot de islam bekeerde in de negende eeuw. Het plaatsje heeft een mooie ligging op twee heuveltoppen. Samen wandelen we door het stadje, kopen lekkere nougat en bekijken de belangrijke moskee. Alleen van de buitenkant, als niet moslims mogen we niet naar binnen. De  pittige klim naar het uitzichtpunt is de moeite waard!

Moulay Idriss met de graftombe, het groene dak

Na een snelle lunch rijden we naar Volubilis, de belangrijkste Romeinse stad in Marokko. Deze stad is tot in de 12^e eeuw bewoond gebleven, maar uiteindelijk zijn de gebouwen gesloopt om met het marmer het paleis in Meknes te kunnen bouwen. Het is een groot terrein waar we een paar uur rond dwalen. Vooral de mozaïeken zijn mooi hoewel de kleuren wat zijn verbleekt na zoveel eeuwen in de zon te hebben gestaan. Ik geniet ook van het uitzicht op de omringende groene vallei en de vele wilde bloemen die er bloeien.

Volubilis met mozaiken in een groene vallei

 

‘s Avonds geniet ik van de douche op de camping, en drinken weer een gezellig drankje met onze buren. 

Nog één Koningsstad staat op het programma, Meknes. De grote muur om de binnenstad heeft smalle poorten, de weg gaat er zomaar met een scherpe bocht doorheen.  Nils blijft rustig en rijdt Zwerver prima naar binnen.

Hier staat de grootste de poort van Marokko,  helemaal leeg! Er staat alleen een kleine bureautje in met een verdwaalde Marokkaanse vlag.

De grootste de poort van Marokko,  

In de Medina raken we zowaar de weg kwijt; Google Maps kent niet alle straatjes. Gelukkig komen we weer bij de moskee uit, waar de mannen buiten op de straat het vrijdag gebed mee bidden.

Bidden op straat

Vandaar weten we de weg terug en zijn precies op tijd om aan te sluiten bij de anderen om gezamenlijk naar het afscheidsdiner te rijden. Verrassing: we komen uit bij een wijn-landgoed. Na de rondleiding wordt de avond gevuld door een wijnproeverij in combinatie met een heerlijk en vooral heel gezellig diner.

Middels een prachtige fotoreportage, samengesteld door Hans, beleven we samen de 47 dagen nog een keer! Een aantal groepsleden heeft een afscheidslied in elkaar gezet wat door iedereen uit volle borst wordt meegezongen. Een bijzondere avond!

Wijn vaten en de glazen

  Na al die wijn moeten we toch vroeg opstaan: er zijn nog 420 km te rijden naar de ferry in Tanger, gelukkig over de snelweg door de groene vallei met grote, groene bebouwde velden. Het spoor van de hoge snelheidstrein loopt langs de snelweg. Daar tussen op een smalle strook een man op een zwaarbeladen ezel. De contrasten zijn groot in Marokko.

In de haven gaat alles langzaam, de rij voor de röntgenscan om eventuele verstekelingen op te sporen, is lang. De ferry is vertraagd maar vertrekt uiteindelijk toch nog om 7:00 uur ‘s avonds. 

In de rij voor de ferry - eindelijk er op 

 Op de boot nemen we uitgebreid afscheid van elkaar. Als vreemden zijn van 47 dagen geleden zijn vrienden geworden.

Aan de overkant ren ik door de Carrefour om voor tien uur nog vers brood en wat fruit te scoren. We slapen op de parkeerplaats achter de Carrefour, niet meer als groep; deze prachtige en indrukwekkende reis is ten einde .. . .